Męka szukania pracy

Coraz więcej piszecie o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych , ale nie zawsze jest tak dobrze, jak powinno być. Mieszkam w Toruniu, a wiec można sądzić, ze możliwości znalezienia pracy jest mnóstwo, ale z możliwością pracy w domu, lub pracy o tzw. nienormowanym czasie, jakiej szukam jest u nas dramatycznie. Sprawdziłam już chyba wszystko, bo było do sprawdzenia. Gdziekolwiek są jakieś dojścia - docierałam. Na przykład w Polskim  Związku Psychologicznym, pod którego jestem opieką jest osoba, ktora pomaga w znalezieniu pracy. Jestesmy w stałym kontakcie. Mamy listę kilkudziesięciu zakładów, które zatrudniają niepełnosprawnych, ale pracy dla mnie nie ma. Wszędzie jest tendencja do zwalniania pracownikow. Poza tym żaden z zakładów nie ma ofert pracy w domu. Nasz  Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie nie zajmuje się aktywizacją zawodowa, chociaż wskazano mi dzielnicowe oddziały, z którymi jestem w stałym kontakcie. Nie ma pracy, nie ma
żadnych zgłoszeń od pracodawcow, ktore byłyby dostosowane do moich potrzeb, do moje sytuacji.

Kilka lat temu skończyłam kurs krawiecki i szyłam w domu ubranka dla syna, coś dla siebie, jakieś drobne przeróbki, bez problemu umiem uszyć pościel, fartuchy itp. Szyłam na przedwojennej maszynie, która się wreszcie zepsuła. Kilka lat nie miałam żadnej. Niedawno udało mi odkupić maszynę. Walizkowa, też stara i z niewielkimi wadami, ale proste rzeczy da się na niej uszyc. Tylko pytanie: gdzie miałabym sprzedawać swoje produkty, za co kupić materiał? Poza tym trzeba mieć zezwolenia na handel, zarejestrować się jako firma! Już to "przerabiałam" przy okazji handlu obwoźnego. Zniszczyły mnie koszty, podatki, ZUS. Aby zaistnieć na rynku i być konkurencyjnym trzeba być fachowcem i mieć pieniądze. Przy moich dochodach pieniądze starczają albo na jedzenie, albo na opłaty. Od lat bezustannie lawiruje i przesuwam terminy płatności rachunków, tu pożyczę tam oddam i tak bez przerwy.
Wiesława D.