Uwierzyć w siebie

Witam wszystkich,

chciałem się podzielić ze wszystkimi swoją refleksja na temat niepełnosprawności.

Gdy przeprowadziłem się do większego miasta zauważyłem, że ludzie niepełnosprawni bardzo aktywnie żyją, nie przeszkadza im to, że żyją z defektem, są bardzo otwarci na świat, bardzo mi też pomagają.

Mam przyjaciela, który ma problemy ze wzrokiem, ale jest bardzo aktywnym człowiekiem, podróżuje po świecie z zespołem, jest muzykiem, zarabia na siebie, nauczył mnie, jak kochać życie i iść swoją drogą, pamiętając o każdym człowieku.

Wcześniej ja sam w siebie nie wierzyłem i nie rozumiałem, co to jest miłość, dużo błądziłem nie mogłem znaleźć dziewczyny, miałem ostre starcia z samym sobą i światem (było bardzo źle). No, ale dziś jest zupełnie odwrotnie (w działaniach byłem szybszy niż gepard:))) a to dlatego, że UWIERZYŁEM W SIEBIE I LUDZI. Cały mój świat dziś tętni życiem, jak widzę dziś w mojej szkole chłopaka na wózku z dziewczyną (pełnosprawną) a wokół nich miłość, to właśnie też i oni zmobilizowali mnie do działania. Nauczyłem się też od nich uwierzyć. Dziś poznałem dziewczynę i się jakoś kreci do przodu, ale pamiętajcie, w tym wszystkim trzeba było UWIERZYĆ (pamiętajcie).

Nieważne czy ktoś jest w pełni sprawny czy nie, czy ma rękę czy nie, czy słyszy czy nie, czy widzi czy nie, ale musi uwierzyć!!! Wychodźcie, nie bójcie się, bo nie poznacie, zdobywajcie górkę, choćby była najmniejsza (ja właśnie takie zdobywam). Nauczyłem się cierpliwości (ale nie zwątpiłem), spokoju, wyciszenia, bycia człowiekiem, wiary i miłości (choć cały czas się tego uczę, ale nie wątpię :)))! Ale pamiętajcie – uwierzcie, a gwarantuje wam: to co będziecie chcieli, spełni się!

Pisze tego maila nie po to, żeby użalać się nad sobą, ale po to żebyście nie pisali, że przegraliście życie, można nieźle się rozkręcić, bo jest mnóstwo ludzi, którzy czekają!

Pozdrawiam Wszystkich!