Narciarstwo biegowe i biatlon

Pierwszy bieg (techniką klasyczną) rozegrano na I Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich Örnsköldsvik 1976. Zawodnicy stojący, używający kroku łyżwowego, walkę o medale rozpoczęli dopiero w Albertville w roku 1992. Dwa lata później na igrzyskach w Lillehamer rozpoczęto rywalizację w biatlonie.

Zawodnicy startujący w narciarstwie biegowym i konkurencjach biatlonowych podzieleni są na trzy grupy – zawodnicy stojący z niepełnosprawnością narządu ruchu; zawodnicy siedzący jeżdżący na sledżach i zawodnicy niedowidzący i niewidomi. Zawodnicy z dysfunkcją wzroku startują z przewodnikiem. Biegacze siedzący startują na specjalnych sankach – sledżach. Są to konstrukcje lekkie, proste, dostosowane indywidualnie do zawodnika. Składają się z siedziska z ramą, do którego zamontowane są narty biegowe.

Sylwester Flis na sledżu, czyli specjalnych sankach z przymocowanymi nartami biegowymi, fot. Paulina Malinowska-Kowalczyk

W każdej z grup odbywa się osobna rywalizacja. Aby wyłonić zwycięzcę, stosuje się przelicznik procentowy wobec każdego zawodnika w zależności od stopnia jego niepełnosprawności, ustalony dla każdej klasy startowej. Rezultat końcowy zawodnika jest wynikiem jego czasu rzeczywistego pomnożonego przez ten przelicznik.

Biatlon także dla osób niewidomych

Biatloniści ścigają się na dystansach od 6 km do 12,5 km (kobiety) i od 7,5 km do 15 km (mężczyźni). Na trasie znajduje się strzelnica. W zależności od długości trasy w wyścigu biatlonowym obowiązują dwa lub cztery strzelania w pozycjach stojącej (sledżyści strzelają oczywiście w pozycji siedzącej) i leżącej. Zawodnik przy każdym strzelaniu oddaje pięć strzałów do tarczy, oddalonej od niego o 10 m, z karabinka na sprężone powietrze. Strzały chybione karane są wydłużeniem dystansu o dodatkowe karne rundy lub dodaniem karnych minut do rezultatu.

Arleta Dudziak na strzelnicy biatlonowej, fot. Paulina Malinowska-Kowalczyk

Biatlon uprawiają wszystkie grupy startowe: siedzący, stojący, a także niewidomi, którym trafienie w tarczę umożliwia specjalna aparatura dźwiękowa zespolona z celownikiem. Biatlon paraolimpijski – w odróżnieniu od biatlonu olimpijskiego – uprawiany jest przez tych samych zawodników, którzy startują w narciarskich konkurencjach klasycznych.

Polacy z sukcesami

Polscy zawodnicy w zawodach międzynarodowych startują od 1976 roku. I czynnie uczestniczą w walce o medale. Na igrzyskach w Salt Lake City w roku 2002 startujący na sledżu Wiesław Fiedor zdobył złoty medal w biegu na 10 km i brązowy w biegu na 5 km. Bogumiła Kapłoniak zaś w biatlonie wywalczyła brąz. Cztery lata później w Turynie dwukrotną mistrzynią paraolimpijską w biegach narciarskich na 15 km techniką klasyczną i na 5 km techniką dowolną została Katarzyna Rogowiec. W Vancouver w roku 2010 zdobyła brązowy medal w biegu na 15 km techniką klasyczną.

Katarzyna Rogowiec to trzykrotna medalistka Igrzysk Paraolimpijskich, fot. Robert Szaj

Na Igrzyskach Paraolimpijskich Soczi 2014 Katarzyny Rogowiec nie zobaczymy. Nasza sportsmenka po urodzeniu dziecka zaczęła wprawdzie cykl przygotowań, ale ostatecznie wobec oczywistych trudności nie zdecydowała się na wyjazd na rosyjskie igrzyska. W Soczi o medale walczyć będą stojący Witold Skupień oraz jeżdżący na sledżu Kamil Rosiek. Trenerem polskiej kadry narciarzy biegowych i biatlonistów jest Stanisław Kępka, który był między innymi szefem wyszkolenia w Polskim Związku Biatlonu.

Głównym sponsorem serwisu Soczi 2014 jest: