Dyscypliny Tokio 2020: TENIS NA WÓZKACH

Dyscyplina ta została wymyślona w 1976 r., a jej pomysłodawcami byli dwaj Amerykanie poruszający się na wózkach: Brad Parks i Jeff Minnenbraker. Rozpropagowanie tenisa na wózkach poszło gładko, już rok później w Stanach grało 300 zawodników!

W 1988 r. tenis na wózkach, jako dyscyplina pokazowa, została zademonstrowana na Igrzyskach Paraolimpijskich w Seulu (gra pojedyncza kobiet i mężczyzn). W programie jako pełnoprawna konkurencja pojawił się na Igrzyskach Paraolimpijskich w Barcelonie w 1992 r. To wtedy została dodana gra podwójna. W Atenach rozegrano pierwszy raz konkurecję quad w rywalizacji singlowej (kobiety grają z mężczyznami) i deblowej.

Zasady tenisa na wózkach

Tenisiści na wózkach korzystają z tych samych kortów, co zawodnicy pełnosprawni. Także zasady rozgrywek są niemal identyczne. Gra toczy się do dwóch wygranych setów.

W zasadzie jedyna różnica pomiędzy zasadami tenisa na wózkach, a jego pierwowzorem polega na tym, że w tenisie osób z niepełnosprawnością piłka może odbić się od powierzchni kortu dwa razy (tylko pierwsze odbicie musi znajdować się w granicach boiska).

Rozgrywane konkurencje:

• gra singlowa (kobiet i mężczyzn)
• gra podwójna (kobiet i mężczyzn)
• quad gra singlowa (mieszana)
• quad gra podwójna (mieszana)

Kategorie niepełnosprawności w tenisie na wózkach

• Open – zawodnik musi mieć medycznie zdiagnozowaną niepełnosprawność, której wynikiem jest trwała, częściowa lub całkowita utrata funkcji motorycznych w jednej nodze lub w obu kończynach dolnych, ma jednak sprawne kończyny górne (np. amputacja nóg, paraplegia – porażenie dwukończynowe).
• Quad – kategoria przeznaczona dla osób z tetraplegią (porażeniem czterokończynowym) lub po amputacji kończyny górnej.