Dyscypliny Tokio 2020: SIATKÓWKA NA SIEDZĄCO

Początki tej odmiany siatkówki datuje się na rok 1956, a za miejsce jej narodzin uważa się Holandię. Tamtejszy Holenderski Komitet Sportu stworzył kombinację piłki siatkowej na stojąco ze znaną grą zwaną sitzball – odmianą tej gry na siedząco.

W programie paraolimpijskim siatkówka na siedząco jest od 1980 r. W turnieju w Arnhem wzięło wówczas udział siedem zespołów. Do igrzysk w Sydney rywalizowano w odmianie na stojąco i na siedząco. Od Aten rozgrywana jest już tylko wersja siedząca. W Tokio rywalizować będzie po osiem drużyn kobiecych i męskich.

Zasady siatkówki na siedząco

W grze rywalizują dwie drużyny liczące po sześciu zawodników, a pełny jej skład łącznie z rezerwowymi powinien wynosić 12 osób. Zawodnicy rozpoczynają grę ustawieni na swoich polach (w linii ataku i linii obrony). Po wykonaniu zagrywki zawodnicy zajmują dowolne miejsce na boisku. Rotacja, czyli tzw. przejście, następuje zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Każda drużyna ma prawo do trzech dotknięć piłki (oprócz bloku) zanim ta przeleci nad siatką.

Gra się do trzech wygranych setów, a każdy z nich rozgrywany jest do 25 punktów, jeśli trzeba – na przewagi. Ewentualny piąty set gra się do 15 punktów, również z dwupunktową przewagą.

Podstawowa różnica między siatkówką na siedząco a jej pierwowzorem polega na tym, że siatka jest zawieszona znacznie niżej – na poziomie 1,15 m (1,05 m w grze kobiet), a boisko ma 10 na 6 metrów. Zawodnicy podczas zagrywania piłki nie mogą oderwać pośladków (lub bardziej ogólnie: miednicy) od podłogi. Pozostałe zasady obydwu sportów nie różnią się od siebie. Sportowcy poruszają się po boisku, ślizgająć się za pomocą siły rąk, nie opuszczając pozycji siedzącej.

Celem gry jest przebicie piłki nad siatką i spowodowanie, aby znalazła się na boisku przeciwnika. Gra odbywa się zgodnie z obowiązującymi przepisami Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB), zaadaptowanymi przez Światową Organizację Piłki Siatkowej dla Osób Niepełnosprawnych.

Kategorie niepełnosprawności w siatkówce na siedząco

Siatkówka na siedząco to sport wymyślony dla osób z niepełnosprawnością ruchową, np. po amputacji kończyn czy z niedowładem. Istnieją dwie klasy sportowe w siatkówce na siedząco: VS1 i VS2. Niepełnosprawność w klasie VS2 jest generalnie lżejsza niż w VS1. 

• W klasie VS1 sportowcy mają niepełnosprawność, która znacząco wpływa na podstawowe funkcje w siatkówce na siedząco (np. amputacja od kolana lub wyższa, ciężkie przypadki braku bądź skrócenia kończyn od urodzenia, sztywność kolana i sztywności kości stawu, napięcie mięśniowe, nieskoordynowane ruchy i ruchy mimowolne).
• Niepełnosprawność sportowców VS2 generalnie w mniejszym stopniu wpływa na grę (np. zawodnicy z amputacją stóp/stopy, sztywność kostki, amputacja czterech palcow jednej kończyny, mniejsze napięcie mięśni, nieskoordynowane ruchy i ruchy mimowolne).

W składzie może na boisku przebywać maksymalnie dwóch zawodników z klasą VS2.