Dyscypliny Tokio 2020: PODNOSZENIE CIĘŻARÓW

Podnoszenie ciężarów w formie wyciskania sztangi na ławeczce w pozycji leżącej (powerlifting) na igrzyskach paraolimpijskich rozgrywane jest od 1984 r. w konkurencjach męskich i od 2000 r. w kobiecych. Konkurencja ta wyparła tzw. weightlifting, który wszedł do programu Igrzysk w 1960 r. w Rzymie.

Od wyciskania sztangi leżąc osób pełnosprawnych powerlifting różni się tym, że zawodnicy uprawiający tę konkurencję nie wykorzystują siły nóg, a każdy, kto podnosił ciężary na ławeczce wie, że pozwala to osiągać lepsze wyniki.

Zasady podnoszenia ciężarów dla osób z niepełnosprawnością

Każdy z zawodników podnosi sztangę w pozycji leżącej, na specjalnie zaprojektowanej do tego ławeczce. Zawodnik ma prawo do stabilizacji pasem na udach lub podudziach, w szczególnych przypadkach może być przypięty zarówno na udach, jak i podudziach (ruchy mimowolne przy porażeniach). Każdy ze startujących ma po trzy próby. Jeżeli sportowiec chce pobić rekord świata, może otrzymać dodatkową próbę, która jednak nie wlicza się do końcowego wyniku.

Podczas wykonywania próby zawodnik musi leżeć na plecach, jego głowa barki i tułów oraz pozostałe części ciała muszą podczas wykonywania podejścia stykać się z ławeczką. Po zdjęciu sztangi ze stojaków lub otrzymaniu jej od pomocników, zawodnik powinien czekać z zablokowanymi stawami łokciowymi na sygnał sędziego, inaczej bój będzie zaliczony jako spalony. Po otrzymaniu sygnału, zawodnik opuszcza sztangę do klatki piersiowej, przetrzymuje ją nieruchomo na klatce piersiowej przez określony czas, a następnie wyciska do góry, prostując obie ręce do pełnego wyprostu. Gdy zawodnik zastygnie „w bezruchu” w tej pozycji, sędzia powinien wydać komendę „stojak”.

Niedozwolone są m.in. przekroczenie określonego czasu, dotknięcie pomocników, stojaka sztangi, zmiana pozycji na ławeczce czy brak synchronizacji ramion podczas ponoszenia sztangi, a także odbijanie sztangi od klatki piersiowej.

Kategorie niepełnosprawności w podnoszeniu ciężarów

Nie ma tu podziału na rodzaje niepełnosprawności, lecz kategorie wagowe. Zawody wśród kobiet i mężczyzn rozgrywane są w dziesięciu kategoriach:

• kobiety: do 40 kg, do 44 kg, do 48 kg, do 52 kg, do 56 kg, do 60 kg, do 67,5 kg, do 75 kg, do 82,5 kg, powyżej 82,5 kg,
• mężczyźni: do 48 kg, do 52 kg, do 56 kg, do 60 kg, do 67,5 kg, do 75 kg, do 82,5 kg, do 90 kg, do 100 kg, powyżej 100 kg.

Rywalizują ze sobą osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności, m.in.: z mózgowym porażeniem dziecięcym, po urazach mózgu i udarach, z ataksją, polio, urazami kręgosłupa, skoliozą, niskowzrosłością (np. achondroplazją), po amputacjach lub z nierównymi kończynami dolnymi.