Dyscypliny Tokio 2020: ŁUCZNICTWO

Pierwotnie łucznictwo wykorzystywane było jako metoda rehabilitacji i rekreacji dla osób z niepełnosprawnością ruchową, ale szybko przekształciło się w sport o międzynarodowym znaczeniu. Dyscyplina ta była wykorzystywana przez dra Ludwiga Guttmanna w latach 40. XX wieku w angielskim szpitalu Stoke Mandeville w rehabilitacji rannych weteranów. W 1948 r. zorganizował pierwszy turniej łuczniczy dla 16 pacjentów. Zawody odbywały się corocznie. W 1952 r. wystartowała w nich holenderska drużyna i od tamtej pory dyscyplina nabierała coraz większego mięzynarodowego znaczenia. Konkurencja ta od debiutu na Igrzyskach Paraolimpijskich w 1960 r. w Rzymie na stałe zagościła w programie tej imprezy.

Obecnie rywalizuje się w dziewięciu konkurencjach w łuku klasycznym kat. Open, łuku bloczkowym kat. Open oraz w kat. W1 – przeznaczonej dla zawodników na wózkach. Medale rozdawane są w zmaganiach kobiet, mężczyzn oraz mikstów. W Tokio w tej dyscyplinie wystąpić ma ok. 140 zawodniczek i zawodników.

Zasady łucznictwa osób z niepełnosprawnością

W kat. W1 zawodnicy strzelają z 50 m z łuków bloczkowych, jednak posiadających system celowniczy z łuków klasycznych. W kat. Open łucznicy klasyczni strzelają z 70 m, zaś łucznicy „bloczkowi” – z 50 m.

Tarcza w konkurencji łuków klasycznych ma 122 cm średnicy, zaś w konkurencji W1 – 80 cm. W konkurencji bloczkowej to 48 cm. W pierwszych dwóch przypadkach punktuje się od 10 do 1 – poruszając się od środka do zewnątrz tarczy. W łuku bloczkowym zaś od 10 do 5 pkt.

Najpierw rozgrywana jest runda rankingowa, podczas której łucznicy oddają po 72 strzały. Wynik w eliminacjach determinuje rozstawienie w rozgrywkach indywidualnych i drużynie mieszanej. Po tzw. rundzie rankingowej zawodnicy rywalizują ze sobą w fazie pucharowej.

Inny jest format zawodów w łuku bloczkowym i W1 indywidualnie, gdzie w każdej rundzie wystrzeliwuje się 3 strzały (maks. 30 punktów). Zawodnik po 5 rundach (maks. 150 punktów) z większą liczbą punktów zostaje zwycięzcą.

W zawodach mieszanych zawodnik i zawodniczka oddają po 2 strzały (maks. wynik 40 punktów). Drużyna z najwyższym wynikiem po czterech rundach (maks. 160 punktów) jest zwycięska.

W łukach klasycznych zawodnicy rywalizują w meczach czterosetowych, w każdym oddaje się 3 strzały. Aby wygrać, trzeba zdobyć pięć lub więcej punktów. Za wygraną są 2 punkty, za remis 1, za porażkę – 0 pkt. Konkurencje mieszane odbywają się jako mecze czterosetowe, tak samo jak w zawodach indywidualnych.

W przypadku zawodników startujących na wózkach, żadna część wózka nie może wspierać żadnej części łuku podczas strzelania. W zależności od niepełnosprawności dozwolone jest użycie sprzętu wspomagającego lub asystenta, przy czym można stosować różne techniki, w tym naciąganie cięciwy ustami.

Kategorie niepełnosprawności w łucznictwie

• kat. Open – do tej kategorii kwalifikują się osoby, które podczas badań kwalifikacyjnych uzyskają co najmniej 25 punktów, określających braki sprawności kończyn dolnych lub górnych, które mają wpływ na strzelanie. W tej kategorii spotykają się zarówno osoby poruszające się na wózkach, siedzące na krzesełkach, jak i stojące;
• kat. W1 – osoby z porażeniem czterokończynowym lub z ubytkami zarówno w obrębie kończyn dolnych, jak i górnych. Sportowców kat. W1, którzy nie mogą samodzielnie nałożyć strzały, mogą wspomagać osoby wykonujące tę czynność. Osoby te nie mogą stanowić żadnej innej pomocy, w tym słownej, w szczególności w informacji o trafieniach strzał oraz regulacji łuku i celownika. Osoby te nie mogą przeszkadzać innym sportowcom. Sportowiec i asystent w kat. W1 muszą być rozpoznawalni jako partnerzy poprzez ten sam ubiór i powinni nosić ten sam numer startowy.