Dyscypliny Tokio 2020: KOSZYKÓWKA NA WÓZKACH

Koszykówka na wózkach jest jedną z najchętniej oglądanych przez kibiców dyscyplin paraolimpijskich. Jej popularność w niektórych krajach pozwoliła na stworzenie profesjonalnych lig. Historia tej dyscypliny jest również długa – pierwsze mecze koszykówki na wózkach rozgrywali amerykańscy weterani II wojny światowej już w 1945 roku.

Na igrzyskach paraolimpijskich ta dyscyplina pojawiła się niezwykle szybko – już w 1960 r. Była to wówczas jedyna dyscyplina drużynowa. Na pierwszych dwóch paraolimpiadach rozgrywano zawody w dwóch kategoriach, od 1968 r. (Tel Awiw / Izrael) istnieje jedynie prosty podział na turniej kobiecy i męski. Tytułów w konkurencji zarówno kobiet, jak i mężczyzn bedą bronić w Tokio Amerykanie. W Japonii startować będzie dwanaście męskich zespołów i dziesięć kobiecych.

Zasady koszykówki na wózkach

W dużym skrócie: są takie same, jak w koszykówce osób pełnosprawnych. Kto więcej punktów trafi, ten wygrywa. Boisko ma wymiary 28 m długości i 15 m szerokości, kosz jest zawieszony na wysokości 3,05 m, zaś mecz trwa cztery kwarty po dziesięć minut.

Punktacja też identyczna: dwa punkty za zwykły rzut z gry otwartej, jeden punkt za każdy celny rzut wolny i trzy punkty za trafienie z dystansu (6,75 m lub dalej od kosza). Na boisku rywalizuje 5 zawodników, zaś zespoły składają się z 12 graczy. Koszykówka na wózkach przejęła wiele z koszykówki, jednak część reguł dostosowano do potrzeb rywalizacji osób z niepełnosprawnością. Aby uniemożliwić przeprowadzenie akcji i oddanie rzutu, podstawową „sztuczką” jest zasłanianie i blokowanie.

Kategorie niepełnosprawności w koszykówce na wózkach

W koszykówkę na wózkach mogą grać osoby z różnym stopniem niepełnosprawności. Jako że jest to dyscyplina wyłącznie drużynowa, nie funkcjonuje podział zawodników na kategorie. Wszyscy sportowcy rywalizujący na wózku mają niepełnosprawność kończyn dolnych bądź ramion (na przykład amputacje / paraplegia – porażenie obu kończyn dolnych lub górnych, występujące w następstwie uszkodzenia rdzenia kręgowego na różnych poziomach lub uszkodzenia mózgu o szczególnym umiejscowieniu).

Każdy z graczy zostaje sklasyfikowany w zależności od stopnia sprawności ruchowej i oceniony według skali, w której 1,0 pkt. oznacza najmniejszą sprawność, a 4,5 pkt. – największą. Pięcioosobowa drużyna, znajdująca się w danym momencie na boisku, nie może mieć łącznie więcej niż 14 punktów.