Dyscypliny Tokio 2020: KOLARSTWO TOROWE

Debiut kolarstwa torowego na igrzyskach paraolimpijskich datuje się na 1996 rok. Kolarze o różnym stopniu niepełnosprawności pojechali do Atlanty rywalizować o medale. Rozdano wówczas krążki w 17 konkurencjach.

W programie kolarstwa torowego na Igrzyskach Paraolimpijskich w Rio w 2016 r. znajdowało się 16 konkurencji medalowych – dziewięć męskich i siedem kobiecych. W Tokio zawodnicy zmierzą się w jednej konkurencji dodatkowej, tj. w drużynowym sprincie mieszanym w kat. C1-5.

Zasady kolarstwa torowego osób z niepełnosprawnością

Tory (zwane też welodromami), na których uprawia się ten sport, mają kształt zbliżony do bieżni lekkoatletycznych, jednak ich wyższe fragmenty, zwłaszcza na łukach, są mocno pochylone, aby można było utrzymywać stałą prędkość (tor ma ok. 250 metrów). Rywalizacja na igrzyskach paraolimpijskich toczy się w wyścigu ze startu zatrzymanego oraz w wyścigu na dochodzenie.

Po trzy finały rozgrywane są w tej pierwszej specjalności – zarówno panie, jak i panowie rywalizują w połączonych kategoriach C1-C2-C3 oraz C4-C5, a także w tandemach (kat. B).

W wyścigu na dochodzenie mężczyźni walczą o medale w pięciu kategoriach C oraz w tandemach, panie zaś w finałach C1-C2-C3 oraz C4, C5, a także w tandemach.

Kategorie niepełnosprawności w kolarstwie torowym

Śledząc kolarstwo torowe podczas igrzysk paraolimpijskich, należy zapamiętać dwie litery: B oraz C.

• Litera B oznacza zawodników niewidomych i niedowidzących. Kolarze ci startują z pełnosprawnymi pilotami.
• Z kolei litera C oznacza niepełnosprawność ruchową (osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym, po amputacjach, z innymi wadami kończyn) – od C1 (najpoważniejszej) do C5 (najlżejszej).

Zawodnicy z kat. B startują na tandemach, zaś z kat. C na zwykłych wyścigowych rowerach – podobnych do tych szosowych, jednak o nieco uproszczonej i lżejszej konstrukcji.