Róża Kozakowska: Pragnęłam dokonać czegoś niezwykłego [FILM]

Róża Kozakowska otrzymała jedno z czterech wyróżnień w Konkursie „Człowiek bez barier 2021”. To paraolimpijka, lekkoatletka, rekordzistka świata w rzucie maczugą, dwukrotna medalistka Igrzysk Paraolimpijskich w Tokio, odebrała tytuł „Sportowiec Roku” w plebiscycie „Guttmanny 2021”, została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jest chora na neuroboreliozę stawowo-mózgową.

Róża Kozakowska przez niemal 30 lat żyła zawieszona między tym, co rzeczywiste, a światem swoich marzeń. W tym wymyślonym świecie wszystko wyglądało zwyczajnie. Odbywały się rodzinne spacery, dokładnie takie, jakie obserwowała z okien domu dziecka, rodzice tulili dzieci, było bezpiecznie, wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi, a przede wszystkim dachy nie przeciekały i nie było przemocy.

Rzeczywistość nie była tak atrakcyjna. Do domu dziecka trafiła w wieku pięciu lat. Zapamiętała go, jako miejsce, w którym nie spotkało jej nic dobrego. Mieszkała tam niemal siedem lat. Na porządku dziennym była przemoc wśród rówieśników, ale ona była już do tego przyzwyczajona. W jej rodzinnym domu było podobnie. Ojciec traktował ją jak worek treningowy, z dachu kapała woda, był kłopot z ogrzewaniem, prądem i zaspokojeniem podstawowych potrzeb. Rodzina funkcjonowała w biedzie.

- Gdy przypominam sobie tamten okres, widzę siebie bezradną, bezbronną, ale już wtedy miałam wielkie marzenie o sportowym sukcesie. Wyobrażałam sobie, jak to będzie stanąć kiedyś na podium i poczuć się zwycięzcą – mówi.

Świat marzeń pochłonął ją tak dalece, że bywała uznawana za niemą i intelektualnie niepełnosprawną. Ze swojej skorupy wyszła tylko raz.

- Sądziłam, że zostanę łyżwiarką figurową. Miałam nawet łyżwy. Pewnego dnia otworzyłam ją, a ich nie było. Ktoś je ukradł, a na kolejne nie było szans. Wtedy byłam pewna, że już mi się nic nie uda, że nie zostanę sportowcem, byłam załamana, płakałam.

Kontynuuj czytanie historii Róży na portalu Niepelnosprawni.pl.