Dostępność miejsc użytku publicznego w Polsce. Jak wypadamy pod tym względem na tle innych państw?

Wizyta w urzędzie, ośrodku zdrowia czy placówce kulturalnej nie dla każdego wygląda tak samo. Kupienie biletu na dworcu, rozmowa z urzędnikiem, czy obejrzenie filmu w kinie to dla osób z niepełnosprawnościami wyzwania życia codziennego. Na szczęście coraz więcej miejsc użytku publicznego w Polsce jest dostosowanych do osób z różnymi potrzebami. Jak wypadamy pod względem dostępności na tle innych krajów Europy? I z jakich państw warto brać przykład, aby Polska była bardziej przyjazna dla osób z niepełnosprawnościami?

W Polsce z każdym rokiem wzrasta liczba osób ze szczególnymi potrzebami. Niepełnosprawności ruchowe najczęściej występują u osób starszych, a w naszym kraju sukcesywnie od 25 lat przybywa seniorów. Według prognoz GUS, w 2030 roku osoby w wieku powyżej 60 lat będą stanowiły prawie 30 proc. ludności Polski. Według Eurostatu 1/3 sześćdziesięciolatków i połowa siedemdziesięciolatków to osoby z niepełnosprawnościami.

Proces starzenia wpływa głównie na problemy ze sprawnością ruchową. Należy wziąć również pod uwagę, że w Polsce żyje około 2 miliony osób niewidomych i niedowidzących oraz około pół miliona osób niesłyszących. Przestrzeń publiczna powinna być zatem dostosowana do osób o różnych potrzebach, czyli seniorów, dzieci, osób niedowidzących, niedosłyszących, osób z niepełnosprawnością umysłową czy ruchową. Wszyscy powinni móc poruszać się po chodnikach, ulicach, budynkach, a także korzystać z informacji, usług i udogodnień na takich samych zasadach jak osoby pełnosprawne. 

Polska dostępna?

W naszym kraju z roku na rok wzrasta świadomość wielu instytucji nt. dostępności, w wyniku czego coraz powszechniejsze stają się rozwiązania pozwalające na dostosowanie miejsc kultury czy urzędów do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Nie oznacza to niestety, że wszystkie budynki publiczne w kraju są dostępne, jednak sytuacja ta ulega powoli poprawie.

Według Najwyższej Izby Kontroli, po wprowadzeniu tzw. standardów dostępności w miejscach użytku publicznego, ponad 80 proc. skontrolowanych gmin zaczęło rozpoznawać potrzeby oraz oczekiwania osób starszych i z niepełnosprawnościami. W gminach częściej zaczęto likwidować bariery, a na etapie projektowania nowych budynków konsultowano się z ekspertami i osobami z niepełnosprawnościami. Dzięki stosowaniu się do zasad projektowania uniwersalnego, w przestrzeni publicznej jest coraz mniej barier i stromych podjazdów. W niektórych budynkach zapewniane są informacje głosowe lub dotykowe na temat rozkładu pomieszczeń, aby ułatwić poruszanie się po nich, a wejścia znajdują się na poziomie 0 i są odpowiednio szerokie i łatwo dostępne. 

- W Polsce placówki użytku publicznego, w tym instytucje kulturalne powoli stają się dostępne dla osób z różnymi potrzebami. Tam, gdzie tych udogodnień nie ma jest to spowodowane brakiem funduszy lub niedostateczną wiedzą – mówi Anna Żórawska, prezeska Fundacji Kultury bez Barier. – Jednakże świadomość w instytucjach publicznych się zwiększa, przez co niewidomi coraz częściej mogą obejrzeć film z audiodeskrypcją, albo zobaczyć obrazy dzięki tyflografikom, czyli graficznym odwzorowaniom z wypukłościami i fakturami, które można dotykać. W muzeach i galeriach możemy spotkać się również z podpisami dzieł sztuki w alfabecie braille’a. Instytucje starają się także wychodzić naprzeciw osobom z niepełnosprawnością słuchu. W wielu miejscach funkcjonują tłumacze polskiego języka migowego oraz jest instalowana pętla indukcyjna, która wspomaga słyszenie wśród osób korzystających z implantów ślimakowych i aparatów słuchowych. Co więcej, dziś każda osoba z problemami słuchu może sprawdzić, gdzie znajdują się dostępne dla niej instytucje czy wydarzenia. Służy temu interaktywna platforma Tu Możesz, na której znajduje się mapa wszystkich miejsc w Polsce wyposażonych w pętlę indukcyjną – dodaje.

Mimo, że działania polskich miast w kwestii dostępności są zauważalne to nadal można, a nawet trzeba zrobić więcej. Warto czerpać wiedzę i pomysły od krajów bardziej doświadczonych w tym temacie, aby miejsca użyteczności publicznej były dostępne dla wszystkich w każdej miejscowości, a nie tylko w dużych miastach.

Skąd brać przykład? Kraje dostępne dla wszystkich

Szwecja

Ciekawymi rozwiązaniami mogą pochwalić się również m.in. Wielka Brytania czy Niemcy. U naszego zachodniego sąsiada w miejscach użytku publicznego funkcjonują oznaczenia „Barrierefrei” (brak barier) informujące o tym, że dane miejsce jest przystosowane do osób z niepełnosprawnością. Ponad 700 miejsc w Berlinie posiada takie oznaczenie, na przykład windy w metrze, toalety miejskie, sklepy i urzędy. Większość zabytków także jest dostępna dla wszystkich.

Wielka Brytania

Dobrym przykładem dostępności w miejscach publicznych są również sklepy w Wielkiej Brytanii. Często są one wyposażone w wózki do wygodnego poruszania się podczas zakupów dla osób starszych lub z niepełnosprawnością ruchową. Niektóre sieci w 2019 roku wprowadziły tzw. ciche godziny, w czasie których osoby z autyzmem mogą zrobić zakupy bez muzyki i rażącego światła. Co ciekawe, takie rozwiązanie - dzięki akcji zainicjowanej przez Fundację JiM - można też czasem spotkać w supermarketach w Polsce. 

Polska dostępność coraz bardziej doceniana

- Niezwykle cieszy fakt, że nasze starania są doceniane w Europie – mówi Anna Żórawska, prezeska Fundacji Kultury bez Barier. – Pokazuje to wyraźnie dobry kierunek, w którym podąża wiele polskich miast. Warto pamiętać o tym, że wyróżnione: Warszawa, Gdynia i Poznań - to nie jedyne miejsca w Polsce, w których sukcesywnie wprowadza się kolejne udogodnienia dla osób z różnymi niepełnosprawnościami. Dobrym przykładem są również takie miasta jak Łódź, Wrocław, Kraków czy Białystok, w których kolejne instytucje decydują się np. na instalację pętli indukcyjnej. W porównaniu z państwami bardziej doświadczonymi w tej materii na pewno jest jeszcze dużo do zrobienia, jednak sytuacja z roku na rok wydaje się poprawiać – dodaje.

Raport „Instytucjonalno-organizacyjne uwarunkowania dostępności usług dla osób z niepełnosprawnością i zagrożonych wykluczeniem społecznym w wymiarze technologicznym na terenie Szwecji”, Fundacja Neuron Plus, 2019 r.