Kolarstwo

Kolarstwo dla osób niepełnosprawnych zostało rozwinięte do postaci dyscypliny sportowej przez niewidomych cyklistów, którzy jeździli na tandemach. Jest też stosunkowo młodą dyscypliną – na paraolimpiadzie pojawiło się po raz pierwszy w Seulu, w 1988 roku.

Dziś na igrzyskach paraolimpijskich ścigają się kolarze z różnymi rodzajami niepełnosprawności, na odpowiednio dobranych do ich możliwości rowerach – dwu i trzykołowych, a także napędzanych siłą rąk.

Oprócz podziału na klasy wynikającego z różnych rodzajów niepełnosprawności, funkcjonuje podział na kolarstwo szosowe i torowe.

Podczas wyścigów szosowych zawodnicy konkurują ze sobą na dystansach wytrzymałościowych o długości od 3 do 120 km. Na welodromie kolarze ścigają się na torze o długości 250, lub 333,33 m, na dystansach 1, 3 i 4 tysiące metrów, oraz w sprincie. Kolarze niewidomi startują na tandemach z widzącym pilotem.