Karty parkingowe – zmiany w pigułce

Od 1 lipca 2015 r. jedynymi kartami uprawniającymi do parkowania na miejscach przeznaczonych dla osób z niepełnosprawnością są karty nowego typu, wydawane w Polsce od 1 lipca 2014 r.

30 czerwca 2015 r. skończył się okres przejściowy, podczas którego można było korzystać z kart parkingowych starego typu, wydanych do 30 czerwca 2014 r.

Nowe karty parkingowe są wydawane wyłącznie osobom niepełnosprawnym, „mającym znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się”. Nastąpiła więc bardzo poważna zmiana systemowa, w „starym systemie” kartę mogła bowiem otrzymać „osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej”. Efektem zmiany kryterium jest bardzo poważne zmniejszenie liczby posiadaczy kart parkingowych.

W wielu miastach w Polsce jeszcze w 2014 r. poinformowano pisemnie wszystkich posiadaczy kart parkingowych o zmianie przepisów. O zmianach informowały także wielokrotnie media, także poprzez emisję spotów reklamowych w ramach kampanii informacyjnej.

Kto może posługiwać się kartą parkingową

Posiadacz karty parkingowej musi być bądź kierowcą pojazdu, który parkuje na miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych bądź też pasażerem takiego pojazdu. Jeśli posiadacz karty jest pasażerem, musi zajść co najmniej jedna z dwóch sytuacji – bądź posiadacz karty wysiadł z pojazdu parkującego na miejscu dla osób niepełnosprawnych, bądź też wsiadł do takiego pojazdu.

Sposób eksponowania karty

Karta parkingowa musi zostać umieszczona za przednią szybą pojazdu (jeśli pojazd nie posiada przedniej szyby – w widocznym miejscu w przedniej części pojazdu). W praktyce może to być wyłożenie karty na desce rozdzielczej, przymocowanie do przesłony słonecznej lub umieszczenie w sposób zapewniający bezpośrednie przyleganie karty do powierzchni szyby.

Tak wygląda prawidłowo wyłożona za szybą karta parkingowa, fot. M. Różański

Karta musi być wyłożona tak, aby było widoczne zabezpieczenie (hologram) oraz możliwe odczytanie jej numeru i daty ważności – a więc musi być widoczny awers karty. W praktyce oznacza to, że powierzchnia karty nie może być niczym zasłonięta, karta nie powinna być też wkładana pomiędzy deskę rozdzielczą i przednią szybę, bo wówczas dolna część karty może być niewidoczna.

Różnice pomiędzy „starą” i „nową” kartą parkingową

Wygląd „starej” karty (awers i rewers):

Wygląd „nowej” karty (awers i rewers):

Karty parkingowe - różnice

Karty „starego” i „nowego” typu bardzo się od siebie różnią. Poniższa tabela przedstawia najważniejsze różnice w wyglądzie karty (awersu) – już zastosowanie jednego z kryteriów jest wystarczające i pozwala bezdyskusyjnie ocenić, czy mamy do czynienia ze starą (a więc już nieważną), czy też nową kartą.

Kary za wykroczenia związane z kartą parkingową

Zgodnie z taryfikatorem mandatów, za parkowanie na miejscu przeznaczonym dla osób z niepełnosprawnością bez ważnej karty parkingowej wysokość mandatu wynosi 500 zł. Ponadto kierowca otrzyma 5 punktów karnych.

Jeżeli kierowca parkuje na miejscu przeznaczonym dla osób z niepełnosprawnością i posługuje się ważną kartą parkingową, która nie należy ani do tego kierowcy, ani do osoby przez niego przewożonej – wysokość mandatu wynosi 800 zł.

Trzeba też pamiętać o możliwości wymierzenia większej grzywny w postępowaniu sądowym na postawie art. 96b Kodeksu wykroczeń: „Kto, nie będąc do tego uprawnionym, posługuje się kartą parkingową, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) podlega karze grzywny do 2000 złotych”.

Od 1 lipca 2015 r. używanie na tzw. kopertach starych kart parkingowych grozi mandatem 500 zł i 5 punktami karnymi, fot. archiwum

Sposób oznakowania miejsca parkingowego dla osoby z niepełnosprawnością

Mandaty i punkty karne za parkowanie na miejscach dla osób z niepełnosprawnością mogą być wymierzane tylko w sytuacji, gdy te miejsca spełniają wymagania formalne określone w przepisach wykonawczych do ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Miejsce takie musi być oznakowane w przynajmniej jeden z następujących sposobów:

1. za pomocą znaku drogowego pionowego D-18 „parking” lub D-18b „parking zadaszony”, z umieszczoną pod znakiem tabliczką T-29, albo za pomocą znaku drogowego D-18a „parking – miejsce zastrzeżone” z umieszczoną pod znakiem tabliczką T-29,
2. za pomocą znaku drogowego poziomego P-18 „stanowisko postojowe” i znaku P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” albo znaku P-20 „koperta” i P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” – bez konieczności umieszczania znaku pionowego D-18, D-18a lub D-18b.

Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych poziomych i warunki ich umieszczania na drogach są określone w załączniku nr 2 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Załącznik ten określa m.in. minimalne wymiary, jakie powinno mieć miejsce parkingowe dla osób z niepełnosprawnością. W przypadku, gdy wjazd na takie miejsce następuje „na wprost”, jego minimalne wymiary to 4,5 m x 3,6 m. W przypadku, gdy parkowanie odbywa się pod skosem lub równolegle do jezdni – wymiary te są inne. W załączniku tym znajduje się także szczegółowa instrukcja wykonania znaku graficznego – symbolu osoby na wózku.

Jeżeli miejsce parkingowe spełnia powyższe wymogi, to może być także dodatkowo oznakowane w inny sposób (np. oznakowanie poziome wykonane na nawierzchni pomalowanej kolorem niebieskim, dodatkowe tablice informacyjne wyraźniej wskazujące, że jest to miejsce dla osoby z niepełnosprawnością).