Od Nelatona do Foley'a – przegląd cewników

Cewniki urologiczne to cienkie rurki z tworzywa sztucznego, wprowadzane do pęcherza w celu odprowadzenia zalegającego w nim moczu. Jest ich kilka rodzajów, a różnią się od siebie i budową, i przeznaczeniem.

Opis grafiki: A – cewnik Nelatona; B – cewnik Couvelaire'a; C – cewnik Tiemanna; D – cewnik Malecota; E – cewnik Pezzera; F – cewnik Foleya (1 – port i kanał odprowadzania moczu, 2 – port i kanał balonu).

Cewnik Nelatona (A)

Jeden z najczęściej stosowanych; prosty z jednym otworem bocznym na końcu; wykonany z gumy lub miękkich mas plastycznych; używany głównie do samocewnikowania.

Cewnik Couvelaire'a (B)

Prosty z dwoma otworami – na końcu i na boku; stosowany często u osób z krwiomoczem, bo pozwala na wypływ moczu wraz ze skrzepami, oraz przy płukaniu pęcherza.

Cewnik Tiemanna (C)

Nieco wygięty, z końcówką w kształcie stożka; stosowany wówczas, gdy wprowadzenie cewnika prostego jest trudne lub niemożliwe, np. u mężczyzn prostatą lub u osób ze zwężoną cewką moczową.

Cewniki Malecota i Pezzera (D oraz E)

Głównie dla osób po zabiegach chirurgicznych – urologicznych i innych.

Cewnik Foley'a (F)

Z dwoma bocznymi otworami i balonikiem. Balonik wypełnia się wodą, aby cewnik nie wysunął się z pęcherza. Wykonany z lateksu lub silikonu, może też być pokryty warstwą silikonową. Służy do długiego drenowania pęcherza moczowego. Używa się go u chorych po zabiegach chirurgicznych lub pacjentów oddziałów intensywnej terapii, u których jest konieczne monitorowanie pracy nerek.

U osób z problemem pęcherza neurogennego preferowane jest zakładanie cewnika Foley'a tylko w wyjątkowych sytuacjach, np. gdy przebywają dłużej poza miejscem zamieszkania i nie chcą prosić obcych osób o pomoc przy krepującym zabiegu zakładania stałego cewnika. Ale i w tym wypadku zalecane jest im częściej samocewnikowanie cewnikami np. hydrofilowymi.