Dyscypliny Rio 2016: rugby na wózkach

03.09.2016

Autor: Adrian Lipiński, fot. Piotr Stanisławski

Mecz rugby na wózkach. Otoczony przez zawodników Niemiec chce rzucić piłkę

Dyscyplina ta powstała w 1977 roku w Kanadzie dla sportowców z tetraplegią i zdobyła popularność w USA, Australii oraz Wielkiej Brytanii. Jako dyscyplina pokazowa zaprezentowana została na Igrzyskach Paraolimpijskich w 1996 r. w Atlancie. O medale rugbiści rywalizują od Sydney (2000).

Do tej pory po mistrzostwo paraolimpijskie dwukrotnie sięgali Amerykanie, a po raz Australijczycy i Nowozelandczycy. W Rio o medale, prócz gospodarzy, powalczą reprezentacje: Australii, Francji, Japonii, Kanady, Szwecji, USA i Wielkiej Brytanii.

Zasady rugby na wózkach

Mecz trwa cztery kwarty po osiem minut, a w przypadku remisu rozgrywane są 3-minutowe dogrywki. W grze udział biorą dwie drużyny po czterech zawodników. Mecz toczy się na placu gry o wymiarach boiska do koszykówki.

Celem jest zdobycie punktu, czyli przekroczenie przez zawodnika trzymającego piłkę linii końcowej boiska. Gracze drużyny przeciwnej mogą mu oczywiście w tym przeszkadzać, blokując tor jazdy swoimi wózkami lub próbując wybić mu piłkę z rąk. Jakikolwiek kontakt fizyczny między zawodnikami jest jednak zabroniony. Utrudnieniem dla atakującego jest natomiast ograniczenie do 10 sekund, przez jakie może on przetrzymywać piłkę. Przed upływam tego czasu musi ją odbić lub podać.

W rugby stosowane są specjalne wózki, które umożliwiają zawodnikom zderzanie się oraz blokowanie i przytrzymywanie zawodników. Istnieją dwa rodzaje wózków. Zawodnicy „niskopunktowi” (patrz niżej) grają na wózkach defensywnych, które są długie, zajmują dużo miejsca na boisku i umożliwiają blokowanie. Zawodnicy „wysokopunktowi” grają na wózkach ofensywnych – szybkich, zwrotnych i zajmujących mało miejsca, co umożliwia im szybkie i sprawne przeciskanie się między przeciwnikami.

Kategorie niepełnosprawności w rugby na wózkach

W rugby na wózku grać mogą osoby z niepełnosprawnością rąk i nóg. Większość zawodników to tetraplegicy po urazach rdzenia kręgowego, wśród graczy są też osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym, dystrofią mięśniową, polio czy po amputacjach. Kobiety i mężczyźni rywalizują razem.

Każdy grający ma punkty kwalifikacyjne – od 0,5 do 3,5 – które oznaczają stopień jego niepełnosprawności. Suma punktów czterech znajdujących się na boisku zawodników nie może przekraczać 8. Punktacja wygląda następująco:

1 punkt – zawodnicy z bardzo słabym mięśniem trójgłowym ramienia (tricepsem), 0-3 w teście siły mięśniowej, brak chwytu,
2 punkty – zawodnicy z mocnym mięśniem trójgłowym ramienia (tricepsem), 4-5 w teście siły mięśniowej, brak chwytu,
3 punkty – zawodnicy z mocnym mięśniem trójgłowym ramienia (tricepsem), 4-5 w teście siły mięśniowej, dobry chwyt.

Wprowadzono również połówki punktów dla zawodników znajdujących się pomiędzy klasami.

Dwaj zawodnicy na wózkach podczas gry w rugby. Jeden z nich wiezie piłkę

Polskie sukcesy

Niestety, nasza drużyna jeszcze nigdy nie zagrała na Igrzyskach Paraolimpijskich, również w Rio zabraknie naszych koszykarzy. Polacy plasują się w gronie 29 notowanych w rankingu światowym państw na 15. miejscu.