Lista Mocy 1918-2018. Modest Sękowski

1920–1972
działacz społeczny, spółdzielca

Mając 11 lat, przeprowadzał eksperyment z wapnem. Wybuch poparzył mu oczy, a lekarze, mimo usilnych starań, nie byli w stanie uratować wzroku. Pozostało mu jedynie poczucie światła.

W następnym roku Modest Sękowski znalazł się w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach, gdzie ukończył siedmioklasową szkołę powszechną. Pasjonował się literaturą piękną, historią, kulturą, uprawiał sport. W wieku 18 lat podjął naukę w gimnazjum im. Tadeusza Rejtana w Warszawie. Podczas wojny pracował w Laskach jako wychowawca i pracownik szczotkarni, podobnie jak wielu młodych ludzi uczęszczając w tym czasie na tajne komplety, zakończone egzaminem maturalnym w 1944 r. Podczas Powstania Warszawskiego był sanitariuszem w szpitalu zorganizowanym na terenie laseckiego zakładu. Po wojnie ukończył studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Angażował się w różne przedsięwzięcia spółdzielcze aktywizujące społecznie i zawodowo osoby z niepełnosprawnością. Jeszcze w czasie okupacji dzięki pomocy Henryka Ruszczyca (twórcy polskiej szkoły rehabilitacji zawodowej osób niewidomych) założył spółkę niewidomych szczotkarzy i przez dwa lata był jej prezesem. W 1945 r., przy udziale swoich laseckich kolegów, utworzył pierwszą w Polsce Spółdzielnię Inwalidów Niewidomych. Po 26 latach zatrudniała ona ponad 700 osób. W 1948 r. zorganizował lubelski oddział Związku Pracowników Niewidomych (późniejszy Polski Związek Niewidomych). Był autorem biuletynu przybliżającego zasady nowoczesnej rehabilitacji społecznej i zawodowej osób niewidomych.

W 1956 r. współtworzył Związek Spółdzielni Inwalidów i Związek Spółdzielni Niewidomych; w obu pełnił funkcje kierownicze. Był też członkiem Zarządu Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach. W latach 1958–1966, jako członek Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie, mógł wywierać wpływ na politykę władz w stosunku do niepełnosprawnych. Jak mówił: „Spotykam się z władzami powiatowymi (...). Widząc mnie – niewidomego przedstawiciela wojewódzkich władz, kształtują już inny stosunek do niewidomych na swoim terenie (...)”.

Był odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Związku Ociemniałych Żołnierzy oraz Honorową Odznaką Polskiego Związku Niewidomych.

Modest Sękowski utrzymywał też – nawiązany za pośrednictwem żony Zofii – bliski kontakt ze środowiskiem inteligencji katolickiej oraz ówczesnym bp. Stefanem Wyszyńskim. Zresztą zasługi pani profesor Zofii Sękowskiej dla osób niewidomych, niedowidzących i z innymi niepełnosprawnościami są ogromne. Na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej utworzyła Zakład Tyflopedagogiki i kierowała nim kilkadziesiąt lat. Pani profesor wykształciła wielu naukowców, nauczycieli i pedagogów specjalnych, napisała mnóstwo książek poświęconych kształceniu, wychowaniu i przystosowaniu do życia osób z różnymi niepełnosprawnościami.

Państwo Sękowscy wychowali czterech synów.