Lista Mocy 1918-2018. Witold Sokolnicki

1906–1968
oficer, powstaniec, społecznik

Był człowiekiem czynu i kawalerzystą z krwi, kości i ducha. Po maturze dostał się do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, którą ukończył w stopniu podporucznika. Kontynuował służbę w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Podnosząc swoje kwalifikacje, ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie i paryską École Superieure de Guerre.

Po powrocie do Polski został oficerem sztabu Krakowskiej Brygady Kawalerii. W 1939 r. miał stopień rotmistrza. Udział w kampanii wrześniowej zakończył się dla niego trzema ranami i amputacją nogi. Mimo to nie odszedł z wojska. Do 1944 r. działał w Armii Krajowej. Był uczestnikiem Powstania Warszawskiego, w trakcie którego został aresztowany. Udało mu się jednak zbiec i prawdopodobnie z ludnością cywilną opuścić Warszawę. W powstaniu stracił żonę.

Po zakończeniu wojny nie zwolnił tempa życia. Najpierw zajął się poniemieckimi gospodarstwami rolnymi na terenie Wielkopolski, a od 1950 r. prężnie działał na rzecz osób z niepełnosprawnością.

Pełnił funkcję prezesa Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów w Poznaniu. Był inicjatorem pierwszej wielkopolskiej poradni rehabilitacyjnej oraz ośrodka wczasowego. Uważał, że niepełnosprawność nie może być powodem nieuczestniczenia w życiu publicznym i społecznym. Namawiał do aktywności fizycznej i uprawiania turystyki. Nie zapomniał przy tym o żołnierzach, których rany doprowadziły do niepełnosprawności. Był prezesem Zarządu Okręgowego Związku Inwalidów Wojennych, a w krajowym Zarządzie Związku – wiceprezesem.

Po wojnie ponownie się ożenił i wychował dzieci z obu małżeństw. Za walkę podczas II wojny światowej i późniejszą działalność zawodową i społeczną został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem z Mieczami, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Warszawę 1939–1945, Medalem Zwycięstwa i Wolności.

Zmarł w 22. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 1 sierpnia 1968 r.