Lista Mocy 1918-2018. Marian Franciszek Jaworski

ur. 1926
kardynał, profesor teologii

Po ukończeniu w 1939 r. nauki w szkole podstawowej dostał się do gimnazjum we Lwowie. Wybuch II wojny światowej i okupacja najpierw sowiecka, a później niemiecka spowodowały, że dalszą naukę pobierał na tajnych kompletach.

W 1944 r. dzięki wstawiennictwu ss. józefitek uniknął wcielenia do Armii Czerwonej. Rok później dostał się do Seminarium Duchownego we Lwowie, które decyzją władz sowieckich przeniesiono do Kalwarii Zebrzydowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1950 r. z rąk metropolity lwowskiego abp. Eugeniusza Baziaka. Posługiwał w parafii w Baszni Dolnej. Na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał tytuł doktora teologii, po czym podjął pracę duszpasterską w Poroninie. W czasie pobytu w Krakowie poznał Karola Wojtyłę, z którym przez następne lata utrzymywał przyjacielskie więzi i któremu przed śmiercią udzielił ostatniego namaszczenia. Doktoryzował się na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (KUL). Był kapelanem i osobistym sekretarzem abp. Eugeniusza Baziaka. Podejmował pracę dydaktyczną na wielu uczelniach. W 1966 r. w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał tytuł doktora habilitowanego.

W wyniku katastrofy kolejowej pod Działdowem (1967; na prośbę abp. Karola Wojtyły jechał w jego zastępstwie) doznał poważnych obrażeń ręki, którą mu częściowo amputowano. Szybko powrócił do aktywności duszpasterskiej i naukowej. Wkrótce otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a kilka lat później, w 1976 r. – profesora zwyczajnego. W 1984 r. został biskupem tytularnym Lambesi (Algieria) i administratorem apostolskim polskiej części archidiecezji lwowskiej.

Święcenia biskupie otrzymał z rąk kard. Macharskiego 23 czerwca 1984 r. w bazylice archikatedralnej na Wawelu. Jako biskup służył w znanej już sobie diecezji lwowsko-lubaczowskiej.

W 1991 r. został przez Jana Pawła II mianowany (pierwszym po wojnie) metropolitą lwowskim obrządku łacińskiego z tytułem arcybiskupa i otrzymał zadanie odtworzenia struktur metropolii lwowskiej na Ukrainie. Z wielkim poświęceniem jednał tam Kościoły na drodze ekumenizmu. W 1998 r. wyniesiono go do godności kardynała in pectore, a trzy lata później został kardynałem prezbiterem.

W 2008 r., ze względu na wiek, złożył rezygnację z urzędu metropolity lwowskiego. Przez wiele lat swojej posługi w Kościele zajmował szereg stanowisk; był m.in. sekretarzem Rady Naukowej Episkopatu Polski, dziekanem Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie, pierwszym rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, przewodniczącym Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego na Ukrainie (1992–2008), rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Lwowskiej (1996–2008). Ma doktoraty honoris causa kilku uczelni i wiele odznaczeń, m.in.: Order Orła Białego, Order Odrodzenia Polski oraz ukraiński Order Księcia Jarosława Mądrego IV i V klasy.