Przyznanie świadczenia uzupełniającego dla osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji

Osoba niepełnosprawna posiada rentę socjalną i orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z PCPR, w którym jest zapis „posiada znacznie ograniczoną zdolność do samodzielnej egzystencji oraz wymaga stałej opieki osób drugich”. Czy konieczne jest uzyskanie orzeczenia z ZUS o całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji?

Szanowny Panie,

zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, która weszła w życie w dniu 1 października 2019 r. – świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji przysługuje osobom:

1. które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo
2. orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo
3. orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo
4. orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W świetle art. 2 ust. 2 w/w ustawy – świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 39, 730 i 752), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.

Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 1 w/w ustawy – świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 1600 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem włączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Art. 26. 1. w/w ustawy przewiduje, iż w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, osoby posiadające w tym dniu orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności i nieposiadające orzeczenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1, mogą wystąpić z wnioskiem o wydanie tego orzeczenia wraz z wnioskiem o świadczenie uzupełniające, jeżeli jest spełniony warunek, o którym mowa w art. 2 ust. 2.

2.  W przypadku wydania orzeczenia, o którym mowa w art. 2 ust. 1, świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca złożenia wniosku o świadczenie uzupełniające, na zasadach określonych w ustawie.

Tak więc posiadanie samego orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności nawet z odpowiednimi wskazaniami nie daje prawa do uzyskania świadczenia uzupełniającego, istnieje zatem potrzeba złożenia odpowiedniego wniosku do organu rentowego.

Z poważaniem,

Grzegorz Jaroszczyk, prawnik