Odmowa świadczenia uzupełniającego dla osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności

Zadaję tu drugi raz to samo pytanie! Dla kogo jest to świadczenie uzupełniające (500+)? Mój 41-letni syn ma orzeczoną znaczną niepełnosprawność od dziecka w orzeczeniu w punkcie 7 „konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji - WSKAZANE”, punkt 8 „konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna osoby zainteresowanej w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji - WSKAZANE”. Pani dr orzecznik i psycholog po kilku minutach (5 min), bo tyle trwała wizyta, wydali pisemną opinię (orzeczenie): „W oparciu o obowiązujące przepisy ustalono: nie jest Pan niezdolny do samodzielnej egzystencji”. Uzasadnienie ZUS: „Obecny stopień naruszenia sprawności organizmu nie powoduje niezdolności do samodzielnej egzystencji”. Tak, mój syn jest sprawny fizycznie, ale tylko fizycznie, bo rozwój umysłowy i intelektualny ma na poziomie kilkuletniego dziecka! Ponawiam pytanie dla kogo jest to świadczenie?

Szanowna Pani,

jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu do wyroku z dnia 1 sierpnia 2018 r. sygn. akt III AUa 612/17  - „Niezdolność do samodzielnej egzystencji występuje nawet wtedy, gdy osoba całkowicie niezdolna do pracy może wypełniać niektóre z elementarnych czynności życiowych we własnym zakresie, np. zje posiłek przygotowany przez inną osobę, o ile w pozostałym zakresie jest pozbawiona praktycznej możliwości egzystowania w humanitarnych warunkach bez koniecznej stałej lub długotrwałej pomocy ze strony osoby drugiej.

Termin „niezdolność do samodzielnej egzystencji” zdefiniowany w art. 13 ust. 5 u.e.r.f.u.s. oznacza spowodowaną naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Pojęcie to ma, zatem szeroki zakres przedmiotowy. Trzeba przy tym odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp., od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza. Wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu „niezdolność do samodzielnej egzystencji”. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję człowieka nie należą wyłącznie tzw. czynności samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie posiłków, ale również nabywanie żywności, przyniesienie jej do domu, ogrzewanie mieszkania, przynoszenie w tym celu wiader z węglem, podstawowe prace porządkowe, niewymagające wysiłku fizycznego i prac na wysokości”.

Z poważaniem,

Grzegorz Jaroszczyk, prawnik