Siatkówka - Dodatek Paraolimpijski 2004

Siatkówka na siedząco pojawiła się w 1956 roku w Holandii. Była to wariacja niemieckiej odmiany gry w piłkę na siedząco, w którą grały osoby mające trudności z poruszaniem się.

Pierwszy mecz siatkówki na paraolimpiadzie rozegrano kilkadziesiąt lat później - w 1976 roku, podczas igrzysk w Toronto. Na stałe znalazła się w programie paraolimpiady w 1980 roku. O medale walczyły wtedy drużyny z 7 państw. Do paraolimpiady w Sydney (2000) 2 rodzaje siatkówki - na siedząco i na stojąco. Decyzją Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego, w Atenach rozegrane zostaną tylko mecze siatkówki na siedząco.

W Polsce siatkówkę na siedząco uprawia się od 6 lat. Do czołówki zaliczają się drużyny z Poznania i Elbląga. Ścigają ich zawodnicy z Jeleniej Góry, Kielc i Wrocławia. Niestety polscy siatkarze w tym roku nie zakwalifikowali się do Aten.

Jerzy Płonka - trener kadry Polski w piłce siatkowej na siedząco:
Siatkówka nie jest szczególnie trudną gra. Jak zwykle liczy się zapał i możliwości zawodnika, choć potrzebna jest odrobina talentu. Ważna jest umiejętność pracy w zespole - indywidualizm nie jest tu zbyt dobrze widziany. W Polsce siatkówkę na siedząco uprawia w sposób zorganizowany około 120 osób. W porównaniu z innymi dyscyplinami jest to wyjątkowo tani sport - wystarczy przecież piłka i koszulka. Co innego dochodzenie do wysokiej formy. Żeby myśleć o udziale w zawodach o randze międzynarodowej, trzeba ćwiczyć 3-4 lata. Należy mieć pewną zręczność, technikę i oczywiście szybkość. Pomimo że jesteśmy w europejskiej czołówce pod względem umiejętności, nie zakwalifikowaliśmy się na paraolimpiadę. Okazało się, że w tym roku na paraolimpiadzie nie ma po prostu zbyt wielu miejsc dla siatkarzy.

Atak na siedząco
W siatkówce na siedząco nie stosuje się - jak w innych dyscyplinach paraolimpiskich - klasyfikacji osób ze względu na stopień niepełnosprawności. Podczas paraolimpiady będą grać niepełnosprawni, którzy mają problemy z poruszaniem się.
W drużynie jest 12 zawodników (gra 6) w tym kapitan i libero. Libero to zawodnik, który może w dowolnej chwili zastąpić gracza z obrony. Nie może atakować, zagrywać i blokować. Mecze rozgrywa się na boisku o wymiarach 10 m na 6 m (w siatkówce dla pełnosprawnych 18 m na 9 m). Siatka dzieląca boisko na pół podczas gry mężczyzn wisi na wysokości 1,15 m (2,43 m), a w grze kobiet na 1,05 m (2,24 m).
Cele gry są takie same jak w wersji dla pełnosprawnych: rozegrać piłkę tak, by dotknęła boiska po stronie przeciwnika. Każdy mecz składa się z 5 setów. Set wygrywa drużyna, która pierwsza zdobędzie 25 punktów. W przypadku remisu 24:24 zawodnicy grają dalej, aż do uzyskania przez którąś drużynę 2-punktowej przewagi. Po remisie w setach (2:2), piąty set rozgrywany jest do 15 punktów. Jeśli wynik wyniesie 14:14, set (i mecz) wygrywa ten zespół, który osiągnie 2-punktową przewagę.

www.fivb.ch
Międzynarodowa Federacja Siatkówki
www.wovd.com
Światowa Organizacja Siatkówki dla Niepełnosprawnych

Autor opracowania: Artur Kowalczyk
Źródło: Paraolimpiada 2004; Dodatek specjalny magazynu "Integracja"
Foto.: P. Stanisławski

Więcej informacji znajdziesz w specjalnym dodatku "Paraolimpiada 2004", który będzie dołączony do wrześniowego numeru magazynu "Integracja".